همشيرهي ماه ، دخت خورشيد .
شعري از آيت الله العظمي وحيد خراساني در مدح حضرت فاطمه معصومه سلام الله عليها .
اى دخــتـر عــقــل و خــواهــــر ديـن وى گــــوهــــر دُرج عــزّ و تــمــکــيــن
عـــصـمـت شـده پـاى بـنـد مــــويت اى عــلـــم و عــمــل مـــقــيـم کـويت
اى مــيــوهي شـــاخســـار توحـــــيد هــمــشــيـرهي ماه و دخت خورشــيد
وى گــــوهــــر تــــاج آدمـــــيـــــــــت فــــرخـــنـــده نــگــيــن خـــاتــمـــيـت
شـــيـطـــان بــه خـطـاب قـم براندند پــس تـخــت تــو را به قـم نـشــانـدند
کاين خانه بهـشـت و جــاى حوّاست ناموس خداى جايـش ايـن جـــــاسـت
اندر حــرم تــو عــقــل مــات اســــت زين خاک که چشمهي حـيات اســـت
جسمـى که در اين زمين نهان است جـــانى ست که در تن جــهـان اسـت
ايــن مـــاه مــنـيــر و مـــهـــر تــابــان عکــسى بــود از قـــم و خـــــراســـان
هـر کـس به درت به يک اميدى ست محــتــاج تــر از همه "وحيدى" ســـت