ترجمه : حتما در معیت و همراهی هر عسری ، یسری هم وجود دارد .
عسر ، به هر چیزی که از نوع و ماده رنج و تعب و درد باشد گویند .
و یسر ، به هر چیزی که از نوع آسانی و آسایشی و راحتی باشد ، گویند .
خداوند در این آیه ، عسر را در معیت و همراه یسر قرار دادند و این ترکیب در آیه ( عسر و بعد یسر ) را دو بار در دو آیه بدنبال هم ، بیان فرمود . ( شاید از جهت تاکید باشد ) .
حال با توجه به مطالب فوق ، می خواهم دو نکته را از این آیه برداشت کنم :
اول اینکه ، همراه ( نه بدنبال و نه بعدا ، بلکه همان موقع ) که ناخوشی و عسر وجود دارد ، عکس آن وضعیت هم وجود دارد . که استفاده از این دو وضعیت ، بسته به شخص است .
بطور مثال ، خداوند گرمای تابستان را به ما عطا کرد اما به همراه آن قدرت دستیابی به وسایل خنک کننده را هم عطا کرد . ( آن گرما ، عسر است و آن خنک کننده ها ، یسر ) و استفاده از هر دوی آنها بستگی به شخصی دارد که در معرض آنها می باشد زیرا اگر انسانی که ازعقل خود و نیروهای خدادادی خود بهره نگیرد نمی تواند آن وسایل خنک کننده را بسازد و از آنها استفاده کند .
با این وجود ، بهتر است مصادیق دیگر را در زندگی خود ، در این باره بررسی کنیم . بطور مثال ، قدرت و تمرکز خواندن مطالب درسی خود را نداریم ( که یک نوع عسر و ناراحتی است ) می توانیم به علوم دیگر و مباحث دیگر و به کارهای دیگر خود بپردازیم ( که یک نوع یسر است ) .
از مطالب فوق میتوان اینطور استنباط کرد که هیچ وقت خودمان را مقهور شرایط و موقعیت قرار ندهیم تا می توانیم با کمک خداوند متعال ، غالب بر فضا و جو و موقعیتهای حاکم در زندگیمان باشیم .
دومین نکته آنست که ، چرا خداوند عسر را میدهد و به همراه آن یسر را ؟ چرا هم گرمای تابستان را می دهد و هم ، راههای امان از آن را ؟ به نظر شما اگر عسر را ندهد و انسان کاملا در یسر باشد چه می شود مثلا همیشه انسان در حال خوش و خرمی زندگی کند ، هیچ وقت هیچ دردی را نچشد آنوقت چه اتفاقی برای این انسان رخ می دهد ؟ آیا اصلا رشد می کند ؟ آیا او با این حال دیگر نیاز به اختیار و بهشت و جهنم و توجه به خدا و درک عظمت خلقت خود و عظمت خدای خود را دارد ؟
پس ، تکامل و رشد انسان از دو مؤلفه سر چشمه می گیرد : عسر + یسر .